Rozpoczęliśmy już przygodę z przygotowaniem Błażeja do pierwszej Komunii i spowiedzi Świętej. Przyszedł październik, więc i my tak jak w ubiegłych latach wspólnie z dziećmi próbujemy modlić się na różańcu. W tym roku z racji przygotowań i z racji coraz starszych i bardziej ogarniętych dzieci, w naszej kuchni zawisły przygotowane przez nas wszystkich kolejne tajemnice różańca.

Po rozmowie z księdzem mamy jego wsparcie w przygotowaniu, jeśli będzie taka potrzeba, mamy uczestniczyć w spotkaniach i Mszach dla dzieci, w miarę możliwości uczestniczyć w nabożeństwach i sami zadecydujemy czy Błażej pójdzie do Komunii z innymi dziećmi czy na osobnej Mszy świętej.

Na początku miesiąca dzieci pierwszokomunijne miały poświęcenie różańców, Błażej wybrał dla siebie różaniec, wybrał na niego woreczek i dumnie wrócił do domu. Nie zapomniał też o rodzeństwie, każdemu wybrał małą dziesiątkę, żeby też mieli na czym się modlić. Chodzimy na różaniec dla dzieci do kościoła i w domu staramy się, kiedy tylko dzieci mają chęć, modlić się wspólnie. Jasiek już bardzo dokładnie mówi wszystkie słowa modlitwy, starszaki też świetnie sobie radzą. Nawet mała Łucja już próbuje wymawiać pojedyncze słowa i trzyma mocno różaniec w rączce. Zapalamy świecę, gasimy światło i odgłos modlitwy raz mniej,raz bardziej składnie unosi się po domu

Jak to w życiu bywa, nie zawsze jest kolorowo i przyjemnie… Czas wzmożonego wysiłku, zabiegania i emocji przynosi też wiele trudności.

Mieliśmy okazję usiąść z naszymi dziećmi do spisania nowych zasad w domu, te stare niby obowiązują, ale jakoś średnio wszyscy ich przestrzegamy.

Kiedy przyszło do przedstawienia swoich pomysłów okazało się,że wszyscy zapisaliśmy (a młodszaki narysowały) krzyczących rodziców i dzieci. Największe „powodzenie” miała krzycząca mama. I faktycznie, przyznałam się, że w ostatnich dniach byłam bardzo rozkrzyczaną i nieprzyjemną mamą. Ustaliliśmy kilka nowych zasad, i wszyscy zacieraliśmy ręce, że teraz to już będzie prościej. A już na pewno ja miałam wielkie nadzieje i obiecywałam sobie nie wiadomo co.

I przez kilka dni było dobrze, hasła bezpieczeństwa i konsekwencje nieprzestrzegania zasad były respektowane, jednak im dalej w las, tym w domu głośniej i mniej przyjemnie. Koniec tygodnia przyniósł wielki ciężar rozczarowania i niemocy. Krzyk wrócił, nerwy większe niż przed spisaniem reguł i coraz trudniej się było w tej złości opanować.

Na szczęście przyszła sobota, dzień spowiedzi i wewnętrznego oczyszczenia. Przeprosiłam się z dziećmi, sobie obiecałam być dla siebie bardziej wyrozumiałą i po raz kolejny dałam sobie szansę jako wystarczająco dobrej mamie.

Wiem, że momentów trudnych i głośnych jeszcze będzie u nas wiele, najważniejsze jest jak je przyjmiemy i co zrobimy dalej.

Nieocenionym wsparciem w takich trudnościach jest bez wątpienia mój mąż. Choć „siedzimy” w tym oboje, bo to przecież nasze wspólne dzieci, to kiedy ja mam trudny czas, on potrafi przytulić, czasami nic nie powiedzieć, niekiedy coś zasugeruje czy wymyśli jakiś nowy sposób działania albo przypomni coś z przeczytanych przez nas książek. Nie ocenia. Nie potępia. Jest. Jak najlepszy przyjaciel, najlepszy mąż i najlepszy tata swoich dzieci.

Kolejnym stabilizatorem jest dla mnie psychoterapia. Uporządkowanie kłębiących się myśli i uczuć, spojrzenie na sytuację z zupełnie innej perspektywy, wydobycie z otchłani moich dziecięcych doświadczeń i niekiedy głośna rozmowa z samą sobą. To wszystko daje mi coraz więcej pewności siebie, coraz to nowe sposoby radzenia sobie w sytuacjach trudnych i lękowych, pozwala docenić siebie i zrozumieć.

Chcę być dobrym rodzicem, chce towarzyszyć dzieciom w ich rozwoju i dorastaniu. Chcę popełnić jak najmniej błędów i wspierać każde z moich dzieci najlepiej jak mogę. Chcę i muszę pamiętać o tym szczególnie wtedy, kiedy trud wychowania doskwiera mi najbardziej.

Po powrocie z rekolekcji był czas wielkiego prania i pokrył się z sezonem ogórkowym. Do tego dżemy i ciężkiej pracy nie brakowało. A w sobotę mieliśmy okazję uczestniczyć w ślubie i weselu Asi i Krzysztofa. Zostawiliśmy dzieciaki u babci i mogliśmy oddać się w wir tańca i świętowania.

Byliśmy jeszcze nad morzem. Silny wiatr zrobił duże fale, a to oznaczało czerwoną flagę. Kąpieli nie było,ale zmoczone nóżki miał każdy. Niektórych fale przykryły w całości. Gościliśmy się u Asi i wujka Witka, zjedliśmy spagetti, gulasz i lody. Było miło i pysznie. Wróciliśmy do domu zadowoleni ☺️

Następnym wielkim wydarzeniem wakacji było zdobycie Śnieżki! Nasze dzielne dzieciaki przeszły pieszo całą trasę, ze swoimi plecakami i prowiantem na plecach. Łucja w nosidle dużo spała,a chłopcy dzielnie maszerowali. Przekąski, lody i wzajemna motywacja zaprowadziła nas na sam szczyt. Zarówno my, dzieci jak i dziadkowie dumni z siebie wszyscy stanęliśmy do zdjęcia i zjedliśmy nagrodowe słodkości. Droga powrotna zaprowadziła nas czarnym szlakiem do wodospadu, przy którym dzieciaki wymoczyły zmęczone już nóżki. W drodze powrotnej kebab na zielonej trawce i mini lody na deser. To był długi,ale bardzo miły dzień.

Dużym wydarzeniem i wyzwaniem było uczestniczenie w przyjęciu urodzinowym Kaliny. 18 świętowaliśmy całą rodziną. Chłopcy i Łucja potańczyli z nami, z babcią, z ciociami. Pojedli dobroci i jak już mieli dość i zaczęli rozmontowywać dekoracje, wróciliśmy do domu. Jak na aktywne dzieciaki i późną porę zapisuję to wydarzenie na plus ☺️

Spędziliśmy cały dzień w Bogaczowie, kiedy przyjechała Jadzia z wujkiem Marianem. Niespodziewane kąpiele w basenie, skoki na trampolinie i nawet jazda na rowerach. Kolejny dzień rodzinny i pełen wrażeń.

Później kolejny raz odwiedziliśmy Bogaczów. Byliśmy na urodzinach Mileny, gdzie dzieci kąpały się w basenie i skakały na dmuchanym zamku o trampolinie. Dużo dobrego jedzenia i przyjemne towarzystwo.

Końcówka wakacji to też dzień urodzin naszej Łucji. Przyjęcie urodzinowe przypadło na największy upał,ale pomimo duchoty udało się. W przyszłym roku koniecznie uzbroimy się w więcej wiatraków.

W międzyczasie odwiedzanie placów zabaw w okolicy, wycieczka rowerowa, oglądanie bajek i zabawy na ogródku. Pogoda dopisywała i wakacje minęły nam szybko,ale aktywnie.

Kolejny punkt na liście miejsc do zobaczenia odhaczony! Udało się nam znaleźć wspólny termin i wyruszyliśmy w podróż do Krasiejowa, do parku dinozaurów.

Jeszcze nie opadło echo podróży autobusem i pobytu chłopców u babci, a już pakowaliśmy się na kolejną przygodę. Zabraliśmy chłopaków od Patryka po nocce u nas ruszyliśmy w trasę. Zaczęliśmy od powrotu do domu po telefon, więc zapowiadała się ciekawa wyprawa.

Podróż przebiegła w całkiem przyjemnej atmosferze. sSkandowanie Mc Donalda na obiad przyplątało się z dobrą muzyką i pogaduszkami. Jak dojechaliśmy na miejsce chłopcy byli zachwyceni. Ruszyliśmy kolejką w tunel czasu. Ci o słabszych nerwach (Błażej i Szczepan) chowali głowy w ramionach i chcieli wysiadać, ale reszta mogła oglądać proces od powstawania naszej planety po moment wymarcia dinozaurów na Ziemi.

Wystawę dinozaurów minęli szybko, właściwie biegiem i bez większego zainteresowania, dopiero w połowie drogi zaczęli zwracać uwagę nazwy i kształt dinozaurów.

Później była przygoda z kinem 5D, karuzelą, rolerkosterem w kształcie gąsienicy, i pradawnym oceanarium (w który na końcu olbrzymi rekin rozbijał szybę i rozlewał wodę). Dzieciaki, prawie głodne, ruszyły na kolejne atrakcje i trafiliśmy do miejsca z którego nie chcieli wyjść. Strefa zabawy z dmuchanymi zamkami, kolejką, trampolinami, karuzelami i domkiem z piłeczkami zatrzymała nas na co najmniej 2 godziny. Bylibyśmy tam jeszcze dłużej, ale zbierające się deszczowe chmury wygoniły nas do centrum ewolucji. Polecieliśmy promem w podróż w czasie, widzieliśmy jak ewoluował człowiek i umęczeni ruszyliśmy na obiad. Na szczęście wspomniany pan Donald postawił swoją restaurację 10 minut drogi od parku dinozaurów, więc szybko jedliśmy.

Po jedzeniu i odpoczynku ruszyliśmy w dalszą podróż do Żor, na spotkanie z wujkiem i Jadzią. Po długim dniu przyszedł czas na odpoczynek, więc poukładani, jak śledziki na podłodze, dzieci padły, i my, po krótszym, bądź dłuższym czasie także.

Po miłej gościnie przyszedł czas na podróż powrotną, która dzięki końcówce długiego weekendu zamieniła się w jeden wielki korek. Na szczęście po kilku godzinach dotarliśmy cali i szczęśliwi do domu. To był naprawdę dobry, wspólny czas ☺️