W maju mieliśmy zaszczyt być świadkami pięknego spotkania Błażeja z Panem Jezusem. Po czasie przygotowań, biblijnych opowiadań, kształtujących rozmów, przyszedł czas na pierwszą spowiedź i Komunię Świętą. Pięknie to wszystko wyszło, z księdzem proboszczem dogadaliśmy szczegóły uroczystości. Błażej przystępował do Komunii indywidualnie, w sobotę 25 maja.
Kościół ubrany przez siostry zakonne, krzesełko i klęcznik dla Błażeja tuż przy samym ołtarzu, a wokół niego my, jego bliscy i goście. Mogliśmy mu towarzyszyć, wszystko widzieć i otoczyć go modlitwą. Chwila bardzo wzruszająca i piękna, rozpierała mnie duma, że doczekaliśmy tego dnia.
Jedyne nad czym ubolewam, to to, że nie udało mi się do końca wyperswadować elementu prezentów z tej okazji. Mam jednak nadzieję, że Błażej wie, Kto był jego najwspanialszym prezentem i zostanie z nim już do końca życia.
Ostanie dni Adwentu minęły niezwykłe szybko. Było ubieranie choinki, ogarnianie świątecznych wypieków, przygotowanie zaplanowanych potraw, pakowanie walizki, toreb i pokrowców na ubrania. W tym roku całe święta byliśmy poza domem, więc było inaczej niż do tej pory ☺️
Niewiele z tego czasu zdjęć,bo nie ma kiedy trzymać telefonu w rękach,ale wspomnień całe mnóstwo. Wspólna modlitwa przed kolacją, z babciami, dziadkiem, moim bratem i jego rodziną. No o nasza banda. Dzielenie się opłatkiem, gwarne,radosne i pełne wzruszeń. Przepyszna kolacja, stół zastawiony po brzegi, apetyt dzieci na rybę, chlebek i pierożki.
Każdy miał okazję rozpocząć swoją ulubioną kolędę, przyszedł czas rozpakowania prezentów. Dużo, dużo radości, trochę zaskoczenia i mnóstwo uśmiechu.
Kolejne dni świąteczne spędziliśmy między domami dziadków, spotkania w szerszym gronie, dalsza rodzina, sąsiedzi. Czas uciekł szybko, ale przyjemnie.
Sylwester w tym roku w domu, spędziliśmy go z babcią Ewą. Miało być nas więcej, ale czas chorobowy wykruszył szeregi. Dzieci poszły wcześnie spać, nie chciały grać długo w planszówki i czekać na fajerwerki. My pograliśmy w Rummikub i Catan, pojedliśmy dobroci, obejrzeliśmy fajerwerki z naszego punktu widokowego i po godzinie pierwszej poszliśmy spać. W Nowy Rok musieliśmy być na chodzie,bo przecież dzieciaki nie pośpią długo!
Kalendarzowa zima jeszcze się nie zaczęła,ale pierwszy śnieg już spadł. Chłopcy nie kazali na siebie długo czekać i już przed śniadaniem na przedpokoju stały wszystkie zimowe buty, żebyśmy jak najszybciej poszli na śnieg. Dzięki ed nie ma obawy, że śnieg sie stopi jak dzieciaki będą w szkole albo będzie już ciemno, jak rodzice wrócą z pracy. Korzystamy ile się da.
Pierwsze śnieżki, pierwsze aniołki, pierwsze zjadanie śniegu i pierwsze „doświadczenia chemiczne” zanoszone do domu. Radosna jest ta zima jesienią 😍
I nawet ubieranie siebie i bandy dzieciaków nie jest już takie trudne. Starszaki ubierają się już sami i kto ubrany pędzi na ogródek. Młodszaków ogarniam w miarę szybko i jesteśmy gotowi do wyjścia.
Dzisiaj dziewiąta rocznica naszego ślubu. Za nami kolejny wspólny rok. Wspaniały rok. Odkąd najmłodsza latorośl jest na tyle duża, żeby mogła zostawać na nockę u babci, otworzyło się przed nami mnóstwo możliwości i sposobów, żeby móc więcej czasu spędzać tylko we dwoje. Niezwykle potrzebny to czas, kiedy możemy się skupić tylko na sobie. Pomaga to pielęgnować naszą miłość i przywiązanie. Po tych dziewięciu latach czujemy się że sobą bardzo związani i dobrze nam w swoim towarzystwie. Nie brakuje codziennych czułości i przede wszystkim rozmowy. Oboje staramy się o siebie każdego dnia i zacierany ręce na kolejny wspólny wyjazd, randkę i najzwyczajniejsze wspólne zakupy.
Życzę sobie i mojemu mężowi, żeby nie zabrakło nam sił i chęci do pielęgnowania i starania się o naszą miłość. Żebyśmy mogli spędzić razem jeszcze niejedną rocznicę ślubu! 😍
W czasie uroczystości Wszystkich Świętych nie ma miejsca i możliwości, żeby robić dzieciom zdjęcie i fotografować cmentarz. Jednak wieczorem, kiedy to miejsce wygląda niezwykle uroczo nie mogę się powstrzymać i zawsze jakąś fotkę zrobię. W tym roku udało nam się być na uroczystości Wszystkich Świętych w komplecie na cmentarzu u dziadka Zbyszka. Nikt się nie rozchorował, nikt nie musiał zostać w domu. Wspólnie się pomodliliśmy i spędziliśmy rodzinny dzień najpierw u nas w domu, a później jeszcze na Kruszynie. Odwiedziliśmy też zmarłych na cmentarzu w Sulechowie i Cigacicach. Tydzień wcześniej mieliśmy okazję odwiedzić pradziadków Łukasza, a w kolejnych dniach jeszcze moich dziadków w Namyślinie. Chłopcy byli już trochę zmęczeni odwiedzinami na kolejnych cmentarzach,ale nabrali wprawy w noszeniu zniczy, kwiatów i zapalaniu zapałek.
Teraz wszędzie da się dojechać autem,ale jak przypomnę sobie moje dziecinne wielkie podróże z okazji dnia Wszystkich Świętych,to muszę przyznać, że wtedy z podróżą było lepiej… autobus, pociąg, kolejny autobus w otoczeniu wielkich chryzantem, torby podróżnej i spotkania z rodziną, którą wtedy widywało się nieczęsto. Fascynacja tym czasem była dla mniej ogromna. Teraz kiedy jestem dorosła jest w tym więcej zadumy, przemyśleń, refleksji no i podróż, łatwiejsza i szybsza, ale też a przygodą, bo z naszą bandą dzieciaków nigdy nie ma nudy ☺️
W tym roku jak poprzednio udało nam się przygotować na bal Wszystkich Świętych. Chłopcy obejrzeli książkę z życiorysami świętych i wybrali kim chcieliby być. Szczepanowi wpadł w oko zielony strój Świętego Patryka. Skojarzył, że mam w szafie zielony materiał i już szyła się pelerynka. Zaprojektowaliśmy nakrycie głowy i doszyłam koniczynę na piersi, żeby wiedział gdzie jest przód stroju.
Jankowi zamarzył się jakiś Święty z mieczem, więc wybór między Świętym Jerzym a Marcinem był trudny. W końcu padło na Marcina. Uszyłam szarą zbroję, płaszcz poszarpany z jednej strony i zrobiliśmy miecz z kartonu. Efekt końcowy bardzo mnie ucieszył ☺️
Błażej postawił na swojego patrona, więc odświeżyliśmy strój z poprzedniego roku. Błażej zrobił nowe świece i przykleił brokatowe płomyczki.
Łucja miała katar, ale tak często mówiła, że też idzie na bal, że szybko zrobiłam jej koronę z żółtego papieru. Babcia wycięła ozdobne kryształki z brokatowych pianek. Do tego piękna sukienka i Święta Królowa Jadwiga była gotowa, by iść na bal.
Jeszcze przed Mszą świętą ksiądz wypytał chłopów za kogo są przebrani, niektórych nawet sam nazwał, więc przebrania i rekwizyty były trafione☺️
Każdy mógł przejrzeć się w lustrze i zobaczyć w sobie zadatki na świętego. Wszystkie przebrane dzieci dostały figurkę Świętej Jadwigi. Jedna stanęła u chłopców w pokoju, druga poszła do babci Ewy, a trzecia do babci Broni. Jedna miała ukruszoną głowę, więc nie nadała się już do niczego.
Pomodliliśmy się i później w procesji obeszliśmy kościół. A po Mszy św….bal !
Mnóstwo ciasteczek, pyszny sernik, chipsy, popcorn, cukiereczki i inne łakocie. Do tego muzyka, śpiew i tańce. Starszaki trochę już zmęczeni basenem i późną godziną chcieli szybciej wrócić do domu, ale wyspana Łucja i rozbrykany Jaś jeszcze by popląsali po parkiecie.
Jasiek załatwił nam u księdza dobroci na wynos, więc chłopcy zadowoleni wrócili do domu. Ciekawe z jakimi świętymi spotkamy się w przyszłym roku ☺️
Zachwyca mnie gotowość dzieci do pomocy w kuchennych pracach. Miło jest patrzeć, że coraz lepiej radzą sobie z ostrymi nożami przy krojeniu warzyw, że marchewka nie znika przy obieraniu, tylko traci skórkę, że zsuwanie pokrojonych pieczarek z deski do garnka może być też świetną zabawą. Dzieci na pokładzie aż czworo, więc muszę dobrze rozdzielać zadania, żeby żadne z nich nie było pokrzywdzone, że pomogło za mało.
Miałam okazję współpracować w duecie z moją najmłodszą pomocniczą, która z zapałem kroiła ciasto na kopytka i z energią mieszała gotowe kluseczki w garnku. Miło jest spędzić wspólnie czas przy gotowaniu i szykowaniu obiadu. Umiejętności zostaną dzieciom na całe życie i już zacieram ręce, kiedy to mali kucharze ugotują swoje pierwsze dania zupełnie bez pomocy. ☺️
Kiedy w końcu przestało padać wyruszyliśmy na spacer, żeby pozbierać jesienne skarby. W koszyczku żołędzie z czapeczkami i bez, owoce dzikiej róży, patyczki, liście, klonowe noski, kasztany i owoce jarzębu. A po powrocie do domu wielki proces twórczy. Powstały stroiki, obrazki, ludziki i pojazdy. Jesień jest piękna! 😍
Dzięki Bogu wakacje w ed nie kończą się 31 sierpnia. My we wrześniu jeszcze w tym trybie wakacyjnym mieliśmy zaplanowane rodzinne wyjazdy. Najpierw byliśmy w Częstochowie na pielgrzymce z okazji 50 lecia Domowego Kościoła. Razem z dziadkami mieliśmy okazję być w kaplicy, z obrazem Matki Bożej,zwiedzić Jasną Górę i przespać nockę w Częstochowie.
Chłopcy bardzo zadowoleni ze zwiedzania skarbca, wspięli się na sam szczyt wieży, przeszli na kolanach wokół ołtarza i postrzelali z jasnogórskich armat. Mieliśmy szczęście przyjechać dzień wcześniej i dzięki temu zdążyliśmy pobyć w tych miejscach bez wielkiego tłumu.
Nasza pielgrzymka nałożyła się na pielgrzymkę Legionu Maryji i zjazdu harcerzy, więc Jasna Góra pękała w szwach.
Miało to też dobre strony, bo moc modlitwy we wspólnocie czuć było niesamowicie. Słowa apelu i różańca niosły się i brzmiały głośno w uszach i poruszały nasze serca. To był dobry czas.
Kolejnym wrześniowym wyjazdem był weekend nad morzem. Już po raz kolejny spędziliśmy czas w domku w Dźwirzynie i w tym roku pogoda tak nam dopisała, że mnóstwo czasu spędziliśmy na plaży i w wodzie. Na obiady jedliśmy pyszne rybki, pierożki, pizzę, kebaby i naleśniczki. A wszystko okraszone lodami 😁
Oprócz radości dla ciała mieliśmy też z Łukaszem okazję by pobyć we dwoje w katedrze kołobrzeskiej na Mszy świętej w sobotę rano i wspólnie w niedzielę byliśmy w kościele w Dźwirzynie. Chłopcy zaopatrzyli się w magnesy z wizerunkiem Matki Bożej Uzdrowienia Chorych i bez żadnych objawów wyziębienia po długich kąpielach w morzu wróciliśmy do domu.
We dwoje byliśmy też na randce na plaży z kubkiem gorącej czekolady z Żabki i słodkimi wafelkami na zagryzkę w kieszeni. Miło było posiedzieć w ciszy na prawie pustej plaży.
I na koniec września, kiedy pogoda znowu pokazała swoje piękno, byliśmy w zoo! Od samego rana był rebus, dokąd to jedziemy i z nastawieniem jak najbardziej pozytywnym ruszyliśmy do Wrocławia. Z dumą muszę przyznać, że byliśmy wytrwali, obeszlismy całe zoo, czytaliśmy wszystkie tabliczki z nazwami i cierpliwie wypatrywaliśmy kolejnych okazów. Największą radość wszystkim sprawiło oceanarium no i panda czerwona. Cudownie było widzieć uśmiech Błażeja i jego niedowierzanie, że w końcu widzi swoje ulubione zwierzę.
Nie widzieliśmy tylko kilku okazów, a dwa miejsca były tymczasowo zamknięte, więc ogólny wynik naszych odwiedzin w zoo wyszedł jak najbardziej na plus. Każdy z nas ma swoje ulubione typy. I każdy był czymś delikatnie rozczarowany. Jednym żyrafy były za niskie, innym brakowało samca lwa, ktoś spodziewał się większego rogu nosorożca. Ale jak mówiłam, panda czerwona rozczuliła, ryby, płaszczki i żółwie zachwyciły, wielkość okapi zadziwiła, a modliszka zaskoczyła. To był cudowny czas i na pewno jeszcze nie raz odwiedzimy wrocławskie zoo i inne ogrody.
Byliśmy na Oazie Rodzin II stopnia w Krajniku Górnym.
Był to czas pełen łaski, doświadczenia Bożej miłości i szczególnego przebywania w Jego obecności wśród innych osób.
Przez 16 dni spotykaliśmy się z Nim na Mszy świętej i w Namiocie Spotkania. W małej grupie, bo tylko 4 małżeństwa, para prowadząca i ksiądz, zagłebialiśmy się w Słowo Boże, poruszaliśmy tematy rodzinne i kręgowe. Modliliśmy się i spędzaliśmy razem czas przy kawie i ciasteczkach. Była okazja dzielić się swoimi doświadczeniami, zadawać pytania, rozwiewać wątpliwości i dawać świadectwo życia z Bogiem. Każdego dnia towarzyszyły nam poszczególne tajemnice różańca i fragmenty z Księgi Wyjścia. Cennym doświadczeniem była poranna jutrznia i celebracja Słowa Bożego. Te części planu rekolekcyjnego poniekąd otworzyły mnie i Łukasza na głośne czytanie słowa przy ambonie, a co ciekawsze do pierwszego w życiu publicznego śpiewania psalmów!
Nasze dzieci, bardzo dobrze zaopiekowane przez diakonię wychowawczą, również doświadczały Boga we wspólnej zabawie z innymi dziećmi, w religijnych piosenkach, których się uczyły, w pracach plastycznych, które wykonywały, a Błażej i Szczepan uczyli się służyć przy ołtarzu.
Oprócz części dnia, obecnych na rekolekcjach formacyjnych, było także dużo czasu wolnego. Mieliśmy okazję być kilka razy nad jeziorem, wybraliśmy się na wycieczkę do Szczecina, chodziliśmy pieszo do wsi obok na zakupy i lody, leżeliśmy na trawie przy plebanii i okupowaliśmy plac zabaw.
Towarzyszami naszej oazy były bociany, które miały gniazdo niedaleko, i gęsi, które przychodziły pod plebanię poskubać trawkę. Żeby zjeść na obiad ziemniaki trzeba było je najpierw obrać, więc nasi chłopcy chętnie pomagali. Zanoszenie małych rzeczy na stołówkę również było ich zadaniem. Panie kucharki gotowały przepysznie, więc nikt nie narzekał na pusty brzuszek.
Na dniu wspólnoty mogliśmy doświadczyć bycia w większym gronie i w tej sporej grupie osób przystąpiłam do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka wraz z innymi chętnymi.
W ostatnim dniu przed wyjazdem odnowiliśmy przyrzeczenia małżeńskie i zostaliśmy posłani, by swoim życiem świadczyć o Bogu.
Owoce rekolekcji widać już i myślę, że jeszcze przez następne tygodnie i miesiące będziemy owocować.
Obieracze ziemniaków Czekoladowa panienka Sąsiad bocian Jeziorowe radości Ministranci Deserek Jasełka Ołtarz w kościele ze świecą oazy
